ପ୍ରକୃତରେ, ମୋର ତିନୋଟି ପିଲା, ଦୁଇଟି ପୁଅ ଏବଂ ଗୋଟିଏ ଝିଅ। ମୋର ବଡ଼ ପୁଅ 14 ବର୍ଷର ଏବଂ ତା'ର ନାମ ଓନୁର। ସେ BIS ରେ 10 ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢ଼େ। ସେ ମୁଖ୍ୟତଃ କମ୍ପ୍ୟୁଟରରେ ଆଗ୍ରହୀ। ମୋର ସାନ ପୁଅ 11 ବର୍ଷର। ତା'ର ନାମ ଉମୁତ ଏବଂ ସେ BIS ରେ 7 ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢ଼େ। ସେ କିଛି ହସ୍ତଶିଳ୍ପରେ ଆଗ୍ରହୀ କାରଣ ତା'ର ହାତକାମ କ୍ଷମତା ବହୁତ ଅଧିକ। ସେ ଲେଗୋ ଖେଳନା ତିଆରି କରିବାକୁ ପସନ୍ଦ କରେ ଏବଂ ବହୁତ ସୃଜନଶୀଳ।

ମୋର ବୟସ ୪୪ ବର୍ଷ, ଯେତେବେଳେ ମୋ ପିଲାମାନେ ୧୪ ଏବଂ ୧୧ ବର୍ଷ ବୟସର। ତେଣୁ ଆମ ମଧ୍ୟରେ ଏକ ପିଢ଼ିର ବ୍ୟବଧାନ ଅଛି। ମୁଁ ସେମାନଙ୍କୁ ଯେପରି ଶିକ୍ଷା ଦେଇଥିଲି ସେପରି ଶିକ୍ଷା ଦେଇପାରିବି ନାହିଁ। ମୋତେ ନୂତନ ପିଢ଼ି ସହିତ ନିଜକୁ ଖାପ ଖୁଆଇବାକୁ ପଡିବ। ପ୍ରଯୁକ୍ତିବିଦ୍ୟା ଏକ ନୂତନ ପିଢ଼ିକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଛି। ସେମାନେ ଖେଳ ଖେଳିବାକୁ ଏବଂ ସେମାନଙ୍କର ଫୋନ୍ ସହିତ ଖେଳିବାକୁ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି। ସେମାନେ ବହୁତ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେମାନଙ୍କର ଧ୍ୟାନ ରଖିପାରନ୍ତି ନାହିଁ। ତେଣୁ ମୁଁ ଜାଣେ ଯେ ଘରେ ସେମାନଙ୍କୁ ତାଲିମ ଦେବା ଏବଂ ଗୋଟିଏ ବିଷୟରେ ଧ୍ୟାନ ଦେବା ସହଜ ନୁହେଁ। ମୁଁ ସେମାନଙ୍କ ସହିତ ଖେଳି ଏକ ବିଷୟରେ ଧ୍ୟାନ ଦେବା ପାଇଁ ସେମାନଙ୍କୁ ଶିକ୍ଷା ଦେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛି। ମୁଁ ସେମାନଙ୍କ ସହିତ ମୋବାଇଲ୍ ଖେଳ କିମ୍ବା ଏକ ମିନି-ଗେମ୍ ଖେଳୁଥିବା ସମୟରେ ଏକ ବିଷୟ ଶିଖାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛି। ମୁଁ ସେମାନଙ୍କୁ ଏକ ମଜାଦାର ଉପାୟରେ ଏକ ବିଷୟ ଶିଖାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛି, କାରଣ ନୂତନ ପିଢ଼ି ଏହିପରି ଶିଖେ।

ମୁଁ ଆଶା କରୁଛି ଯେ ମୋ ପିଲାମାନେ ଭବିଷ୍ୟତରେ ଆତ୍ମବିଶ୍ୱାସର ସହିତ ନିଜକୁ ପ୍ରକାଶ କରିପାରିବେ। ସେମାନେ ନିଜକୁ ପ୍ରକାଶ କରିବା ଉଚିତ। ସେମାନେ ସବୁକିଛି ବିଷୟରେ ସୃଜନଶୀଳ ହେବା ଉଚିତ, ଏବଂ ସେମାନେ ଯାହା ଭାବନ୍ତି ତାହା କହିବା ପାଇଁ ସେମାନଙ୍କର ଆତ୍ମବିଶ୍ୱାସ ରହିବା ଉଚିତ। ଆଉ ଏକ ଆଶା ହେଉଛି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବହୁ ସଂସ୍କୃତି ବିଷୟରେ ଶିଖିବାକୁ ଦେବା। କାରଣ ଏକ ବିଶ୍ୱୀକରଣ ବିଶ୍ୱରେ, ସେମାନେ ବହୁତ କର୍ପୋରେଟ୍ ଏବଂ ବିଶ୍ୱସ୍ତରୀୟ କମ୍ପାନୀରେ କାମ କରିବେ। ଏବଂ ଯଦି ଆମେ ସେମାନଙ୍କ ସହିତ ଏହି ପ୍ରକାରର ତାଲିମ ଦେଇପାରିବା ଯେତେବେଳେ ସେମାନେ ବହୁତ ଛୋଟ ଥିବେ, ତେବେ ଏହା ଭବିଷ୍ୟତରେ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ବହୁତ ସହାୟକ ହେବ। ଏହା ସହିତ, ମୁଁ ଆଶା କରୁଛି ଯେ ସେମାନେ ପରବର୍ଷ ଚାଇନିଜ୍ ଶିଖିବେ। ସେମାନଙ୍କୁ ଚାଇନିଜ୍ ଶିଖିବାକୁ ପଡିବ। ଏବେ ସେମାନେ ଇଂରାଜୀ କୁହନ୍ତି ଏବଂ ଯଦି ସେମାନେ ଚାଇନିଜ୍ ମଧ୍ୟ ଶିଖନ୍ତି ତେବେ ସେମାନେ ବିଶ୍ୱର 60% ଲୋକଙ୍କ ସହିତ ସହଜରେ ଯୋଗାଯୋଗ କରିପାରିବେ। ତେଣୁ ଆଗାମୀ ବର୍ଷ ସେମାନଙ୍କର ପ୍ରାଥମିକତା ହେଉଛି ଚାଇନିଜ୍ ଶିଖିବା।